Mowa dziecka to bardzo interesujący poznawczo obszar badań. Daje nam możliwość do zbliżenia się do jednej z najbardziej tajemniczych właściwości istoty ludzkiej, jaka wiąże się z mową i myśleniem.
Podstawą myślenia ludzkiego jest mowa ujęzykowiona. To stanowi o wyjątkowości człowieka: za pomocą języka może on projektować i stwarzać rzeczywistość, która jest wytworem jego myśli i wyobraźni.
Podstawowa funkcją mowy jest funkcja komunikacyjna: mowa służy do przekazywania informacji innym ludziom o świecie zewnętrznym i wewnętrznym człowieka. Aby tak rozumiana funkcja komunikacyjna mogła być realizowana tj. aby ci, których informujemy o czymś, zrozumieli nasz przekaz, musi istnieć nie tylko wspólny system znaków, za pomocą których te informacje przekazujemy, ale także wspólna wiedza o świecie. Ta wiedza zawarta jest przede wszystkim w języku.
Mowę dziecko nabywa od swojego najbliższego otoczenia społecznego. Małe dziecko potrzebuje otoczenia stabilnego i stymulującego. Bowiem w pierwszych latach swojego życia jest niezwykle uważnym obserwatorem tego, co dzieje się wokół niego. Obserwując dorosłych, uczestnicząc w ich życiu, naśladując ich zachowania, kształtuje swój własny system zachowań, swój świat.
Prawidłowy rozwój mowy dziecka stanowi podstawę kształtowania się jego osobowości. Poziom rozwoju mowy świadczy o jego aktywności intelektualnej. Dziecko, które nieprawidłowo wymawia wyrazy, źle artykułuje głoski, nie zawsze jest zrozumiałe. Ma kłopoty w kontaktach z rówieśnikami a potem trudności w czasie nauki pisania i czytania. Błędna wymowa pogarsza samopoczucie, powodując nieśmiałość. Częste kontakty werbalne dziecka z otoczeniem przyspieszają jego rozwój mowy, doskonaląc wymowę i bogacąc słownictwo. Dziecko rozwija mowę wówczas, gdy ćwiczy ją w czasie naturalnej, swobodnej rozmowy.